از گناهان بزرگ در اسلام تعییر و سرزنش است که قرآن شریف با کلمه (وَیْل) سرزنش‌کننده و غیبت‌کننده را تهدید فرموده است:
(وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَة)[1]
(وای بر هر بدگویِ عیب جوی.)
و آن اقسامی دارد:
الف) سرزنش به‌واسطه عیبی که در او نیست؛ و این صورت علاوه بر اینکه گناه سرزنش را دارد، گناه تهمت را نیز دارد.
ب) سرزنش به‌واسطه عیبی که در او می‌باشد و این صورت همان (لمزه) قرآن است که با کلمه ویل، سرزنش‌کننده را تهدید کرده است.
ج) سرزنش که با ضمیمه استهزا یا اهانت و یا فحش باشد؛ و این صورت علاوه بر اینکه حرام است، گناه آن ضمیمه را نیز دارد، و ممکن است سرزنش به‌واسطه ضمائمی که دارد، گناهان فراوانی داشته باشد.
د) سرزنش کسی به‌خاطر معصیت، و آن سرزنش نیز حرام است، مگر اینکه از باب نهی از منکر باشد، و در نهی از منکر و یا امر به معروف، چاره‌ای جز تعییر و سرزنش نداشته باشد.